Delaware znajduje się na wschodnim wybrzeżu Stanów Zjednoczonych, w przybliżeniu w połowie drogi pomiędzy Nowym Jorkiem, leżącym na północy i Waszyngtonem na południu. Leżący w sercu wschodnich Megalopolis, stan ten graniczy od północy z Pensylwanią, natomiast od zachodu i południa styka się ze stanem Maryland. Na wschodzie, Delaware i New Jersey dzieli Zatoka Delaware położona przy malowniczym wybrzeżu Oceanu Atlantyckiego. Lokalizacja ta zapewnia wyjątkowo dobry dostęp do rynku.
Stan Delaware plasuje się na 249 miejscu z 50 stanów pod względem zajmowanego obszaru lądowego. Delaware jest czwartym najmniej zaludnionym stanem z 706.000 mieszkańcami. Dwie trzecie ludności tego stanu mieszka w hrabstwie New Castle, najbardziej wysuniętym na północ hrabstwie w tym stanie. Wszystkich miasta w stanie posiadają niezależne samorządy. W stanie znajdują się trzy większe miasta: Wilmington o populacji 72.000; Dover, stolica stanu z liczbą ludności 28.000, Newark, z Uniwersytetem Delaware z 25.000 mieszkańców.
Delaware aktywnie poszukuje i sprzyja przedsiębiorczości i inwestycjom. W tym celu stan ten rozwinął najbardziej nowoczesne i elastyczne rozwiązania prawa organizacji gospodarczej w Stanach Zjednoczonych, przyjął nowoczesne prawo bankowe i kredytowe konsumentów oraz zmniejszył podatki od dochodów osobistych i uzyskał ogólnokrajową renomę dzięki innowacyjnej strukturze podatkowej.
Stany Zjednoczone nakładają podatki na swoich obywateli i rezydentów od ich światowych dochodów. Obcokrajowcy nierezydenci są opodatkowani od swoich dochodów ze źródeł amerykańskich i dochodów faktycznie związanych z handlem lub działalnością gospodarczą w USA (z pewnymi wyjątkami).
Dla osób fizycznych najwyższa stawka podatku dochodowego za rok 2019 wynosi 37%, z wyjątkiem długoterminowych zysków kapitałowych i dywidend kwalifikowanych.
Większość stanów, a także szereg władz miejskich, nakłada podatki dochodowe na osoby pracujące lub zamieszkujące na terenie ich jurysdykcji. Większość z 50 stanów nakłada pewne podatki dochodowe od osób fizycznych, z wyjątkiem Alaski, Florydy, Nevady, Południowej Dakoty, Teksasu, Waszyngtonu i Wyoming, które nie mają podatku dochodowego w danym stanie. New Hampshire i Tennessee opodatkowują jedynie dochody z tytułu dywidend i odsetek. Niewiele stanów nakłada podatek dochodowy według stawek przekraczających 10%.
Określenie statusu pobytu cudzoziemca jest przedmiotem zestawu stosunkowo obiektywnych testów. Zasady określają następujące osoby jako rezydentów:
Wszyscy legalni stali rezydenci dla celów imigracyjnych (tj. posiadacze “zielonej karty”). Status cudzoziemca przebywającego na stałe na ogół utrzymuje się do czasu formalnego zrzeczenia się zielonej karty. W związku z tym osoby, które posiadają zieloną kartę, ale opuszczają Stany Zjednoczone w celu zamieszkania za granicą na czas nieokreślony lub ciągły, będą zasadniczo nadal kwalifikowane i opodatkowane jako cudzoziemcy będący rezydentami do czasu zrzeczenia się zielonej karty. Założone zasady mają również zastosowanie do osób, które zrzekły się zielonej karty, jeżeli posiadały ją w ciągu co najmniej ośmiu z 15 lat przed zrzeczeniem się.
Osoby fizyczne, które spełniają “istotny test obecności”. Osoba fizyczna spełnia ten test, jeżeli jest obecna w Stanach Zjednoczonych przez co najmniej 31 dni w bieżącym roku i łącznie 183 równoważne dni w bieżącym roku i w poprzednich dwóch latach. Do celów wymogu 183 równoważnych dni nalicza się każdą część dnia, w którym dana osoba przebywa w Stanach Zjednoczonych w ciągu bieżącego roku kalendarzowego ponieważ traktowana jest jako pełny dzień. Każdy dzień w roku poprzedzającym liczy się jako jedna trzecia dnia, a każdy dzień w drugim roku poprzedzającym liczy się jako jedna szósta dnia. Należy zauważyć, że osoba fizyczna, która ma mniej niż 183 dni obecności w USA w bieżącym roku podatkowym i może ustanowić rezydencję w innym kraju oraz “bliższe powiązanie” z innym krajem przez cały rok, może nadal kwalifikować się jako cudzoziemiec nierezydent, nawet jeżeli spełniony jest wymóg trzech lat, czyli 183 dni równoważnych.
Należy pamiętać, że status cudzoziemca-rezydenta często skutkuje niższym podatkiem w USA niż status cudzoziemca nierezydenta, ze względu na zwiększone dopuszczalne odliczenia i niższe stawki podatkowe dla niektórych podatników będących w związku małżeńskim. W konsekwencji, niektórzy cudzoziemcy nierezydenci mogą wybrać status cudzoziemca-rezydenta, jeśli spełnione są określone wymagania.
Zyski kapitałowe obywatela i cudzoziemca będącego rezydentem są wliczane do dochodów na całym świecie i podlegają opodatkowaniu w Stanach Zjednoczonych.
Cudzoziemcy nierezydenci podlegają opodatkowaniu w wysokości 30%, pobieranemu przez potrącenie u źródła płatności, od zysków kapitałowych netto ze źródeł amerykańskich, jeśli przebywają w Stanach Zjednoczonych przez 183 dni lub więcej w roku podatkowym, w którym wystąpił zysk. Zastosowanie tego przepisu jest ograniczone do sytuacji, w których cudzoziemiec nie jest w inny sposób opodatkowany jako rezydent w ramach testu istotnej obecności.
Zyski kapitałowe z tytułu udziałów w nieruchomości w Stanach Zjednoczonych podlegają opodatkowaniu niezależnie od obecności w Stanach Zjednoczonych. Dodatkowo, zyski kapitałowe ze sprzedaży przez nierezydentów amerykańskich spółek osobowych o faktycznie powiązanych dochodach (ECI) będą teraz podlegały opodatkowaniu w Stanach Zjednoczonych.
Dochód z dywidend otrzymywany przez obywateli i cudzoziemców będących rezydentami podlega podatkowi amerykańskiemu, niezależnie od tego, czy pochodzi ze źródeł amerykańskich czy zagranicznych.
Dywidendy otrzymywane przez cudzoziemców nierezydentów ze źródeł amerykańskich podlegają zazwyczaj zryczałtowanej 30% stawce podatkowej (lub niższej stawce umownej), zwykle pobieranej u źródła.
Dochody z odsetek uzyskiwane przez obywateli i cudzoziemców będących rezydentami podlegają podatkowi amerykańskiemu, niezależnie od tego, czy pochodzą one ze źródeł amerykańskich czy zagranicznych.
Odsetki uzyskiwane przez cudzoziemców nierezydentów ze źródeł amerykańskich podlegają zazwyczaj zryczałtowanej 30% stawce podatkowej (lub niższej stawce umownej), zwykle pobieranej u źródła. Należy pamiętać, że pewne “odsetki portfelowe” uzyskane przez cudzoziemca nierezydenta są zazwyczaj zwolnione z podatku.
Amerykańskie ustawodawstwo dotyczące reformy podatkowej przyjęte w dniu 22 grudnia 2017 r. (P.L. 115-97) przeniosło Stany Zjednoczone z “światowego” systemu opodatkowania na “terytorialny” system opodatkowania. Między innymi P.L. 115-97 na stałe obniżył 35% stawkę CIT dla przedsiębiorstw będących rezydentami do zryczałtowanej stawki 21% dla lat podatkowych rozpoczynających się po 31 grudnia 2017 r.
Opodatkowanie dochodów uzyskiwanych przez osoby nieamerykańskie w Stanach Zjednoczonych zależy od tego, czy dochód ten jest powiązany ze Stanami Zjednoczonymi oraz od poziomu i zakresu obecności osoby nieamerykańskiej w Stanach Zjednoczonych.
Przed wprowadzeniem w życie P.L. 115-97 korporacja nieamerykańska prowadząca działalność handlową lub gospodarczą w USA była opodatkowana stawką 35% amerykańskiego podatku CIT od dochodów ze źródeł amerykańskich efektywnie związanych z tą działalnością (tj. efektywnie powiązanych dochodów lub ECI). Jednakże, jak wspomniano powyżej, P.L. 115-97 znacząco zmienił federalny system podatkowy. P.L. 115-97 trwale obniżył 35% stawkę podatku CIT od ECI do 21% stawki ryczałtowej dla lat podatkowych rozpoczynających się po 31 grudnia 2017 roku. Pewne dochody ze źródeł amerykańskich (np. odsetki, dywidendy i tantiemy), które nie są efektywnie związane z działalnością przedsiębiorstwa nieamerykańskiego, nadal są opodatkowane według stawki brutto w wysokości 30%.
Spółka zorganizowana lub utworzona w Stanach Zjednoczonych na mocy prawa Stanów Zjednoczonych lub dowolnego stanu jest spółką krajową. Spółka krajowa jest spółką będącą rezydentem, mimo że nie prowadzi działalności gospodarczej ani nie posiada żadnej własności w Stanach Zjednoczonych.
Wynik podatkowy opiera się na ustawowych zasadach rachunkowości dotyczących zysku/straty i jest obliczany dla celów podatkowych. Rachunkowość ustawowa prowadzona jest na zasadzie memoriałowej zgodnie z obowiązującymi standardami rachunkowości.
Zyski lub straty ze sprzedaży lub wymiany aktywów kapitałowych posiadanych przez okres dłuższy niż 12 miesięcy są traktowane jako długoterminowe zyski lub straty kapitałowe. Zyski lub straty ze sprzedaży lub wymiany aktywów kapitałowych utrzymywanych przez okres 12 miesięcy lub krótszy traktuje się jako krótkoterminowe zyski lub straty kapitałowe. Nadwyżkę zysku kapitałowego netto z tytułu kapitału długoterminowego nad stratą kapitałową netto z tytułu kapitału krótkoterminowego uznaje się za zysk kapitałowy netto. Straty kapitałowe mogą być kompensowane wyłącznie z zyskami kapitałowymi. Nadwyżka strat kapitałowych nad zyskami kapitałowymi w roku podatkowym może być przenoszona na kolejne trzy lata i na kolejne pięć lat w celu wykorzystania jej do skompensowania zysków kapitałowych.
W przypadku zbycia majątku osobistego i niektórych nieruchomości niemieszkalnych wykorzystywanych w działalności handlowej lub gospodarczej, zyski netto podlegają najpierw opodatkowaniu jako zwykły dochód w zakresie amortyzacji/zwrotu kosztów, a pozostała część jest zasadniczo traktowana jako zysk kapitałowy. W przypadku innych nieruchomości wykorzystywanych do celów działalności handlowej lub gospodarczej zyski netto są zasadniczo opodatkowane jako zwykły dochód w zakresie, w jakim wnioskowana amortyzacja lub zwrot kosztów przekracza kwotę liniową, a pozostała część jest traktowana jako zysk kapitałowy.
Wyjątek od traktowania zysku kapitałowego istnieje w zakresie, w jakim straty na aktywach gospodarczych były ujmowane w latach poprzednich. Stratę netto ze sprzedaży aktywów z tytułu działalności gospodarczej traktuje się jako stratę zwykłą. Przyszłe zyski będą jednak traktowane jako zwykły dochód w zakresie, w jakim straty te zostały ujęte w pięciu bezpośrednio poprzedzających latach.
W latach podatkowych rozpoczynających się przed 31 grudnia 2017 r., przy ustalaniu dochodu do opodatkowania amerykańska spółka może odliczyć 70% dywidendy otrzymanej od innych amerykańskich spółek. Odliczenie otrzymanej dywidendy (DRD) jest zwiększone z 70% do 80%, jeżeli odbiorca wypłaty dywidendy posiada co najmniej 20%, ale mniej niż 80% spółki wypłacającej. Ogólnie rzecz biorąc, wypłaty dywidend między amerykańskimi spółkami będącymi członkami tej samej powiązanej grupy są odraczane lub eliminowane do czasu zawarcia transakcji z osobą trzecią. Z niewielkimi wyjątkami, spółka amerykańska nie może odliczyć dywidend, które otrzymuje od spółki zagranicznej. Dla lat podatkowych rozpoczynających się po 31 grudnia 2017 roku, P.L. 115-97 obniża DRD 70% do 50%, a DRD 80% do 65%.
Dywidenda 100% DRD jest przewidziana dla zagranicznej części dywidend otrzymywanych przez amerykańską spółkę od niektórych zagranicznych korporacji, w odniesieniu do których jest ona udziałowcem 10% w USA. Dywidenda 100 % DRD ma zastosowanie do niektórych wypłat dokonanych po dniu 31 grudnia 2017 r. (pod warunkiem spełnienia minimalnego okresu posiadania udziałów wraz z pewnymi innymi wymogami).
Przychody z tytułu odsetek są zasadniczo uwzględniane przy ustalaniu dochodu do opodatkowania.
Dochód z tytułu opłat licencyjnych jest zasadniczo uwzględniany przy ustalaniu dochodu do opodatkowania.
Nie istnieją żadne przepisy dotyczące podatku od sprzedaży lub podatku od wartości dodanej (VAT) na poziomie federalnym; jednakże podatki od sprzedaży i użytkowania stanowią główne źródło dochodów dla 45 stanów, które nakładają takie podatki oraz dla Dystryktu Kolumbia. Stawki podatku od sprzedaży i użytkowania różnią się w poszczególnych stanach i generalnie wahają się od 2,9% do 7,25% na poziomie stanowym. Większość stanów dopuszcza również “opcję lokalną”, która pozwala lokalnym jurysdykcjom, takim jak miasta i hrabstwa, na nałożenie dodatkowego procentu na podatek na poziomie stanowym i utrzymanie związanych z nim dochodów.
Ogólnie rzecz biorąc, podatek od sprzedaży jest podatkiem stosowanym do sprzedaży detalicznej rzeczowego majątku osobistego i niektórych wymienionych usług. Chociaż forma podatku może być różna, zazwyczaj jest on nakładany bezpośrednio na wpływy ze sprzedaży detalicznej przedmiotu opodatkowania. Osoba prowadząca działalność gospodarczą polegającą na detalicznej sprzedaży przedmiotu podlegającego opodatkowaniu na ogół pobiera podatek od nabywcy i przekazuje takie kwoty państwu. Podatek od użytkowania stanowi uzupełnienie podatku od sprzedaży i jest zazwyczaj naliczany od zakupów dokonanych poza terytorium państwa i wprowadzonych na teren jurysdykcji w celu użytkowania, przechowywania lub konsumpcji. Zazwyczaj podatek od sprzedaży lub podatek od użytkowania może być naliczany od transakcji, ale nie od obu tych rodzajów podatku.
Wszystkie towary przywożone do Stanów Zjednoczonych podlegają ocleniu lub zwolnieniu z cła zgodnie z ich klasyfikacją według odpowiednich pozycji Zharmonizowanego Systemu Opłat Celnych Stanów Zjednoczonych. Klasyfikacja ta określa także kwalifikowalność do programów specjalnych i preferencyjnych stawek celnych w ramach umowy o wolnym handlu. Na mocy prawa Stanów Zjednoczonych prezydent jest uprawniony do podwyższania taryf w niektórych przypadkach (np. w celu rozwiązania problemów związanych z bezpieczeństwem narodowym).
Jeżeli towary podlegają ocleniu na zasadzie “zwykłej”, można zastosować stawki celne ad valorem, specyficzne lub złożone. Stawka ad valorem, która jest rodzajem najczęściej stosowanego mechanizmu celnego, określa procent podatku, który będzie naliczany od wartości towaru, np. 7% ad valorem. Stawka specyficzna to określona kwota za jednostkę wagi lub inną ilość, np. 6,8 centa za kilkanaście. Stawka złożona to połączenie stawki ad valorem i stawki specyficznej, np. 0,8 centa za kilogram plus 8% ad valorem. Poza zwykłymi cłami, wybrane produkty mogą również podlegać taryfom karnym, które są nakładane w odpowiedzi na określone warunki handlowe i na określone okresy czasu. W takich przypadkach taryfy karne są oceniane w uzupełnieniu do zwykłych ceł. Cła wymagają, aby wartość towarów była prawidłowo deklarowana, niezależnie od statusu celnego towaru.
Odpowiedzialność za uiszczenie należności celnych i innych opłat celnych zostaje ustalona w momencie złożenia wniosku o wpis do Amerykańskiego Urzędu Celnego i Ochrony Granic (CBP), chociaż kwota należnego cła może ulec zmianie w późniejszym terminie, jeżeli jakakolwiek informacja zadeklarowana przy wjeździe zostanie później uznana za błędną. Obowiązek uiszczenia opłaty spoczywa na osobie lub firmie, w imieniu której dokonano wpisu, będącej importerem wpisu.
Kancelaria Jabłońscy Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością działa na podstawie wpisu do rejestru przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego prowadzonego przez Sąd Rejonowy dla M. St. Warszawy w Warszawie, XIII Wydział Gospodarczy Krajowego Rejestru Sądowego za numerem KRS 0000619709; wpisana jest do krajowego rejestru urzędowego podmiotów gospodarki narodowej REGON za numerem 364516606 oraz oznaczona numerem identyfikacji podatkowej NIP 1132910751.
© 2016 – 2025 Kancelaria Jabłońscy. All rights reserved.
